Krzyż

Drewniany, metalowy, kamienny, odlany z brązu, szklany, zrobiony z patyków, drutu a w końcu ze srebra lub złota. Materiałem może być wszystko. Wieźniowie w Auschwitz lub w sowieckich łagrach robili go z chleba lub z kawałka skóry z zelówki buta. Wiedzieli, że jak znajdą go oprawcy, zginą. Ale jednak tak czynili. I ponosili śmierć. Torturowani na Pawiaku i UB-ckich celach, łyżką wydrapywali go w cegle. Stawiano go na grobach zwykłych ludzi, królów i bohaterów narodowych. Postawią go też na naszych. Stoi na grobach żołnierzy tych z wszystkich powstań, obrońców Lwowa, żołnierzy spod Monte Cassino i tych, których my imienia nie znamy, ale zna je tylko Bóg. Ich groby zdobi prosty, brzozowy. Stoi na mogiłach Anglików, Amerykanów, Niemców, Rosjan i wielu, wielu innych. Stał również w tych strasznych dniach nad tumnami Prezydenta i jego Żony. Byłem świadkiem przez ponad godzinę, jak w Sali Kolumnowej w Pałacu Prezydenckim, przeszło mnóstwo ludzi pochylając się przed nim. I w górach stoi. Widziałem go nad brzegiem Bałtyku i pięknych malowniczych Bawarskich miasteczkach oraz w tych Polskich, wpisanych w piękne Karkonosze. Stoi również na polach, w starych, czasami zapomnianych kapliczkch. Przechodzimy nieraz koło nich. Może nawet fotografujemy. Zdobią te kapliczki niejeden album fotograficzny znanych mistrzów. Bo gdzie w Europie jak nie w Polsce, można je znaleść? Nigdzie indziej. Są jakby cześcią naszego romantycznego krajobrazu. Są one niemymi świadkami naszych dziejów i historii. Adam Mickiewicz pisał: "Tylko pod tym krzyżem, tylko pod tym znakiem - Polska jest Polską, a Polak Polakiem". Pisał również: "Krzyż wbity na Golgocie tego nie wybawi, kto sam na sercu swoim krzyża nie wystawi". Dzisiaj jest dla jednych odrazą, dwoma kawałkami desek, głupotą, urągowiskiem, drwiną a dla drugich pamięcią, otuchą, świadectwem o miłości, nadzieją. Zacytuję raz jeszcze Adama Mickiewicza: "Krzyż ma długie, na całą Europę ramiona".